مى‌تواند آنچه را به او داده بابت زكات حساب كند ولى احتياط واجب آن است كه اگر از آن معصيت توبه نكرده‌ [1] چيزى را كه به او داده بابت زكات حساب نكند.

مسأله 1947- كسى كه بدهكار است و نمى‌تواند بدهى خود را بدهد اگرچه فقير نباشد، انسان مى‌تواند طلبى را كه از او دارد، بابت زكات حساب كند.

مسأله 1948- مسافرى كه خرجى او تمام شده، يا مركبش از كار افتاده، چنانچه سفر او سفر معصيت نباشد و نتواند با قرض كردن يا فروختن چيزى خود را به مقصد برساند، اگرچه در وطن خود فقير نباشد، مى‌تواند زكات بگيرد. ولى اگر بتواند در جاى ديگر با قرض كردن يا فروختن چيزى مخارج سفر خود را فراهم كند، فقط به مقدارى كه به آن‌جا برسد، مى‌تواند زكات بگيرد.

مسأله 1949- مسافرى كه در سفر درمانده شده و زكات گرفته بعد از آن كه به وطنش رسيد، اگر چيزى از زكات زياد آمده باشد، بايد آن را به حاكم شرع بدهد [2] و بگويد آن چيز زكات است.

شرايط كسانى كه مستحق زكاتند

مسأله 1950- كسى كه زكات مى‌گيرد بايد شيعه دوازده امامى باشد، و اگر انسان كسى را شيعه بداند و به او زكات بدهد، بعد معلوم شود شيعه نبوده، بايد دوباره زكات بدهد [3].

[1] در صورتى كه در شراب‌خوارگى صرف كرده يا در معصيت كبيره به طور آشكارا صرف كرده باشد و الّا احتياط واجب نيست.

[2] در صورتى كه بدون مشقّت بتواند بقيه را به صاحب مال يا نايب او برساند بايد برساندو الّا به حاكم بدهد.

[3] اگر به واسطه راه شرعى شيعه بودن ثابت شده باشد و به او بدهد و زكات تلف شود لازم نيست دوباره بدهد.