دارد و آن «خیر» است و آن چیزی که باید در پی آن بود «خیر» است و آن چیزی که در پی آن بودن، اخلاق است «خیر» است. لازم است مطلب را توضیح دهیم.

افلاطون عدالت اجتماعی را اینچنین تعریف کرده است:

عدالت آن است که کسی آنچه حق اوست به دست بیاورد و کاری را در پیش گیرد که استعداد و شایستگی آن را داشته باشد [1]

درباره عدالت فردی میگوید:

در فرد نیز عدالتْ نظام و انتظام مؤثر و منتِج است، هماهنگی قوای یک فرد انسانی است، به این معنی که هریک از قوا در جای خود قرار گیرد و هریک در رفتار و کردار انسان تشریک مساعی کند [2]

پس میبینیم که عدالت را (چه عدالت فردی و چه عدالت اجتماعی) به توازن و تناسب تعریف کرده است. توازن و تناسب یعنی زیبایی. پس بازگشت عدالت به زیبایی است.

از طرف دیگر زیبایی دو نوع است: محسوس و معقول. زیبایی محسوس مانند زیبایی یک گل یا زیبایی طاووس یا زیبایی یوسف. اما زیبایی معقول که با عقل قابل ادراک است نه با حس، مانند زیبایی راستی، زیبایی ادب، زیبایی تقوا، زیبایی ایثار و خدمت. زیبایی معقول همان است که از آن به «نیکی» یا «حسن عمل» یا «خیر اخلاقی» تعبیر میکنیم. زیبایی عدالت از نوع زیبایی معقول است نه محسوس. پس بازگشت عدالت به «خیر» و «نیکویی» است.

از طرف دیگر عدالت، ناموس اصلی جهان است. در همه نظام هستی، اصل عدالت و انتظام و تناسب به کار رفته است. جهان به عدل و تناسب برپاست. لهذا اگر کسی از عدالت تخطی کند و «اگر فردی از حد استعداد و قابلیت طبیعی خود پا فراتر گذاشت، میتواند برای مدت معینی امتیازات و منافعی تحصیل کند، ولی خداوندِ عدالت و انتقام ...