صورت یک سلسله احکام انشائی در نفس به وجود میآید.

پس ضرورتی نیست برای اینکه معیاری کلی در اخلاق داشته باشیم، اینکه خوبی و بدی از قبیل سفیدی و سیاهی و یا کره بودن و مکعب بودن اموری عینیباشند.

راسل به اصل «من دوست دارم برای خودم به عنوان یک فرد، آنهم فردی که فقط به منافع مادی و جسمانی میاندیشد» توجه کرده، اما به اصل «من دوست دارم برای خودم به عنوان فردی که کرامت والای روح خود را احساس میکند» یا اصل «من دوست دارم به عنوان فردی که مصالح کلی نوع را دوست میدارد» توجه نکرده است.

به عبارت دیگر راسل به حرکت طبیعت به سوی مصالح مادی فرد توجه کرده اما به حرکت طبیعت به سوی مصالح عِلوی و روحی فرد و همچنین به حرکت طبیعت به سوی مصالح نوع توجه نکرده است.

راسل در آخر سخنانش مدعی میشود که اگر هم معیاری در کار باشد قطعاً عینی نخواهد بود. البته این سخن درستی است. اضافه میکند:

این مسئله، مسئله دشواری است و من داعیه حل آن را ندارم [1]

در یک صفحه قبل از آن نیز گفته است:

این یکی از آن مباحث فلسفی است که تاکنون درباره آن حکم قطعی صادر نشده است [2].