کفاره است.

11. کتاب النذر. نذر نوعی تعهد شرعی است- بدون سوگند- برای انجام کاری.

صیغه مخصوص دارد. مثلًا انسان نذر میکند که نافلههای یومیه را بخواند و میگوید: للَّه علی ان اصلّی النوافل کل یوم. در سوگند شرط بود که مورد سوگند مرجوح نباشد یعنی حرام یا مکروه نباشد. علیهذا سوگند بر امر مباح مانعی ندارد.

ولی در نذر شرط است که متعلَّق نذر راجح باشد یعنی کاری باشد که برای دین یا دنیا مفید باشد. پس نذر برای امری که رجحانی ندارد و فعل و ترکش علی السّویه است باطل است.

فلسفه لزوم عمل به سوگند و وفای به نذر این است که این هر دو نوعی پیمان با خداست. همانطور که پیمان با بندگان خدا باید محترم شمرده شود (اوْفوا بِالْعُقودِ) [1] پیمان با خدا نیز باید محترم شمرده شود.

معمولًا افرادی سوگند میخورند و یا نذر میکنند که به اراده خود اعتماد ندارند، از راه سوگند یا نذر برای خود اجبار به وجود میآورند تا تدریجاً عادت کنند و تنبلی از آنها دور شود. اما افراد قوی الاراده هرگز از این طرق برای خود اجبار به وجود نمیآورند. برای آنها تصمیمشان فوق العاده محترم است. همینکه اراده کردند و تصمیم گرفتند، بدون هیچ اجبار خارجی به مرحله اجرا درمیآورند.