نمیشود استنباط کرد.

داستانی نقل میکنند که فرزدق یک وقتی در ضمن اشعارش این شعر را گفت:

.دارد وصف میکند یک عده زنهایی را که با آنها بسر میبرده. خلیفه وقت گفت: تو در این شعرها اقرار به زنا کردهای، باید حد بر تو جاری شود (چون میگوید این جماعت نسوان در دو طرف من راحت خوابیده بودند، کار من هم تا صبح جز قفل بسته باز کردن چیز دیگری نبود.) فرزدق گفت: «انَّ کتابَ اللَّهِ یدْرَءُ عَنَّا الْحَدَّ» قرآن حد را از من برداشته. گفت: چطور؟ گفت: خداوند متعال میفرماید: وَ الشُّعَراءُ یتَّبِعُهُمُ الْغاوُنَ. ا لَمْ تَرَ ا نَّهُمْ فی کلِّ وادٍ یهیمونَ. وَ ا نَّهُمْ یقولونَ ما لا یفْعَلونَ [2] کار شاعر این است که کارِ نکرده را توصیف کند [3]. به خود حافظ هم چنین اعتراضاتی کردهاند.

میگویند حافظ گفت:

این فقط در منطق یک شعر درست است که یک شاعر آسمان جُل بگوید: «به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را». امیرتیمور به او گفت: این حرفها چیست که میگویی؟ من این همه جان کندهام تا سمرقند و بخارا را فتح کردهام، تو به یک خال سیاه میبخشی؟ گفت: این همه بخشش کردهام که حالا چیزی ندارم و اینجور جلنبر هستم! البته این افسانه است که به او نسبت میدهند؛ میگویند با امیرتیمور ملاقات نکرده.