دلی کو عاشق خوبان دلجوست

اگر داند وگر نی، عاشق اوست

تویی آیینه، او آیینه آرا

تویی پوشیده و او آشکارا

چو نیکو بنگری، آیینه هم اوست

نه تنها گنج او، گنجینه هم اوست

«من» و «تو» در میان کاری نداریم

به جز بیهوده، پنداری نداریم [1]

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

به قصد جان من زار ناتوان انداخت

نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود [2]

زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت

به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد

فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت