دل آرا شاهدی در حجله غیب

مبرّا دامنش از تهمت عیب

برون زد خیمه ز اقلیم تقدس

تجلی کرد در آفاق و انفس

ز هر آیینهای بنمود رویی

به هرجا خاست از وی گفتگویی

از او یک لُمعه بر ملک و ملک تافت

ملک سرگشته را چونان فلک یافت

همه سبّوحیان سبّوح جویان

شدند از بیخودی، سبّوح گویان

از آن لمعه، فروغی بر گل افتاد

ز گل شوری به جان بلبل افتاد

رخ خود شمع از آن آتش برافروخت

به هر کاشانه صد پروانه را سوخت

ز نورش تافت بر خورشید یک تاب

برون آورد نیلوفر سر از آب

ز رویش، روی خویش آراست لیلی

به هر مویش ز مجنون خاست میلی

جمال اوست هرجا جلوه کرده

ز معشوقان عالم بسته پرده

به هر پرده که بینی، پردگی اوست

قضا جنبان هر دل بردگی اوست

به عشق اوست دل را زندگانی

به عشق اوست جان را کامرانی