من ز مسجد به خرابات نه خود افتادم

اینم از عهد ازل حاصل فرجام افتاد

دردم از یار است و درمان نیز هم [1]

دل فدای او شد و جان نیز هم

هر دو عالم یک فروغ روی اوست

گفتمت پیدا و پنهان نیز هم

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

به قصد جان من زار ناتوان انداخت

در آن خلوت که هستی بینشان بود

به کنج نیستی عالم نهان بود

وجودی بود از نقش دویی دور

ز گفت و گوی مائی و توئی دور

جمالی مطلق از قید مظاهر

به نور خویشتن بر خویش ظاهر