استناد است و از چه ناحيه نيز نسبت آنها به حق تعالى- اگرچه تعدد و تكثر دارند- درست و قابل استناد است.

10/ 10 و باز نمى‌داند كه آيا مقام تمحض‌(1) [خالص و ناب بودن‌] كه خداوند بيان داشته: إِنَّ الَّذِينَ يُبايِعُونَكَ إِنَّما يُبايِعُونَ الله برتر است يا مقام تشكيك كه از آن آگاهى داده و فرموده: وَ ما رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَ لكِنَّ الله رَمى‌؟

و مرتبه حسن و قبح‌(2) حقيقى و نسبى را نمى‌داند و نتايج افعال و فوايد ثمرات را در دنيا و برزخ و حشر و دوزخ و بهشت و همچنين لوازم آنها از اسرار را هم نمى‌داند. آگاهى بياب تا هدايت شوى.

11/ 10 اين، روح اين فص و شأن باطن آن بود، و غير اينها را [كه ما بيان داشتيم‌] شيخ ما- كه خداوند از وى خشنود باد- بر آن مقدار كه بيانش براى او مقدر شده بود و دستور به نوشتن آنها داشت- همان گونه كه بدين مطلب اشاره كرده- آگاهى داده است. خداوند هدايت كننده است و بس.