آن فص و معقول بودنش و آن چه كه آن معنويت از حيث كلى بودنش از امور تفصيلى و مسائل علمى در بر دارد.

13 و حكمت‌(1) عبارت است از قواعد و ضوابط آن مسائل علمى و احكام كلى به صورت انحصار در آوردن آنها، با آگاهى دادن بر اصل ريشه و دليل آنها، از مطلق علم حق تعالى و تعريف مر ذات حق سبحانه را از حيث تعينش در آن مرتبه، و همچنين كسى كه در آن و بدان [حكمت‌] ظاهر شده، ظاهر شدنى كه نشان دهنده از مقصود و مراد الهى است كه آن [مراد] مورد تعلق اراده ذاتى نخستين است، و سر آن تعين يافته و اينكه مراد از آن بعينه چيست.(2)

14 و مقصود از تبعيت و كلمه «عين»(3) [: ثابت‌] آن پيغمبر نامبرده است- از جهت خصوصيت و بهره مشخص او و امت او- از حكم حق تعالى، يعنى شريعت او كه از همان جهت پيغمبر ناميده مى‌شود.

15 و اما از جهت معرفتش به حق تعالى و از حيث علم حق تعالى به او و به لوازم او و به زمان معين و محدودش و به غير معين و غير محدودش، آن جهت ولايت‌(4) آن [پيغمبر] است، و براى هر كلمه [: عين ثابت نبى نامبرده‌] كمالى نسبى است كه اختصاص بدان [كلمه‌] دارد.

16 اول و آخر داراى كمال حقيقى است، و براى آن كس كه بين آن دو مرتبه از كمال قرار دارد، به مقدار آن چه كه خاتم به فص بيان شده از حال و كار