سوي اوست و چون در فرض ياد شده ، هيچ يک از اسباب عادي ، بلکه هيچ يک از حقايق و امور محدود ، مورد نظر او نيستند ، اميد و دعا ناگزير متوجه حقيقتي است که مقيّد و محدود به هيچ قيد و حدّي نيست و در فرض زوالِ همه اسباب و عللِ محدود و مقيّد ، درخواست و حاجت اميدوار را اجابت مي نمايد و آن حقيقت مطلق که قدرت و اقتدار او به هيچ قيدي مقيّد نيست ، واقعيتي جز ذات خداوند نمي تواند باشد .

وصف محبّت نيز مي تواند حد وسط برهان فطرت باشد ، زيرا محبت وصفي وجودي است و بدون محبوب نمي تواند موجود باشد .

تلاش و تکاپوي مستمر انسان در زندگي دنيا ، نشانه نياز و تشنگي او نسبت به آبي است که حيات او را بارور و جان او را سيراب نمايد . انسان چون دوستدار آب است ، به دنبال آن گام بر مي دارد ، پس دوستي و محبّت با هستي و واقعيت او قرين و همراه است ؛ ليکن محبّت آدمي متوجه چيست و محبوب او کيست ؟

شيوه پرسش ، مصاحبه و گفت و گو با افراد نمي تواند پاسخ واحد يا پاسخ هاي متعددي را که مورد اعتماد و اطمينان باشد ، به ارمغان آورد ، زيرا هر کس تصويري خاص از محبوب و معشوق خود ارايه مي دهد ، و بسياري نيز از اموري سخن مي گويند که زماني محبوب خود مي پنداشته اند ، و اينک بر نفرت واقعي خود نسبت به آن ها پي برده اند .

کم نيستند تشنگاني که سراب را محبوب خود پنداشته و به دنبال آن تا هنگامه مرگ مي دوند ؛ بي شک اين گروه ، على رغم آنکه دل در گرو محبوبي خاص دارند ، از تبيين آن براي خود عاجزاند .

همان گونه که دل و جان آدمي واقعيتي خارجي است ، آنچه دل در گرو او ، و جان تشنه آن است نيز يک واقعيت است و مرحله واقعيت غير از مرتبه تصوير