اين تمسک به سه دليل مخدوش است :

يکم . حساب احتمالات احتمال وقوع تصادفي و اتفاقي يک مجموعه را گر چه به سوي صفر ميل مي دهد ؛ ليکن هرگز به صفر نمي رساند ، به همين دليل تنها براي اطمينان عرفي و يقين روانشناختي مفيد است و هيچ گاه يقين علمي را به همراه ندارد .

دوم . در صورتي که وجود مدبري حکيم به شيوه اي عقلي اثبات نشده باشد و احتمال وقوع تصادفي هيأت موجود در ميان باشد ، ميان احتمال وقوع نظام موجود يا نظام احسن با احتمال وقوع هر يک از حالتهاي ممکن يا متصور و از جمله با احتمال وقوع بدترين و زشت ترين مجموعه تفاوتي نخواهد بود ؛ در اين صورت ، چون يکايک شکلهاي متصور با يک ديگر سنجيده شود ، از جهت احتمال ، امتيازي ميان هيچ يک از آنها با ديگري نيست .

امتياز وقتي به وجود مي آيد که احتمال وقوع چند مورد با يک ديگر جمع شود يا اينکه احتمال وقوع نظام موجود يا نظام احسن در برابر ديگر احتمالهايي که در رديف آن هستند ، قرار گيرد ؛ در اين حال ، هر چه احتمال وقوع نظام احسن به سوي صفر ميل کرده باشد ، احتمال ظهور طرف مقابل که حاصل جمع ديگر احتمالهاست ، به يک نزديک خواهد شد ؛ ليکن نکته مهم اين است که واقعيت خارجي همواره يکي از حالتهاي مفروض است و جامعي که ميان چند حالت يا بين همه حالتهايي که غير از نظام احسن هستند ، در نظر گرفته مي شود ، امري ذهني است ؛ به بيان ديگر ، در واقع همواره يکي از شکلهاي متصور تحقق مي پذيرد و آن شکل هر کدام که باشد ، احتمال مساوي با احتمال نظام موجود يا نظام احسن خواهد داشت .

سوم . حساب احتمالها به شرحي که گذشت ، در هيچ حالت ، حتى در موردي که نسبت به يک پديده خاص - نه جامع ذهني - در نظر گرفته مي شود ، ناظر به