انسان اگر گرفتار رهزن و اهريمن نشود , به وفق اقتضاى طلب غريزى و جبلى خود , كه ابد و سعادت ابدى خود را طالب است , همه حرف و صنايع و تمام احوال و اطوار شئون زندگى خود را براى استكمال , يعنى به فعليت رساندن دو قوه نظرى و عملى انسانى خود كه بمنزلت دو بال براى طيران به اوج قرب ربوبى مى باشند , قرار مى دهد , و سپس به تكميل ديگران , يعنى به فعليت رساندن همان دو قوه انسانى آنان مى كوشد .

خداوند سبحان در قرآن كريم اين دو اصل را , كه استكمال و تكميل است , سرمايه سعادت و وظيفه انسان معرفى كرده است و سوره مباركه عصر را كه به اين دو اصل اختصاص داده است , و به كلام رفيع استاد علامه طباطبائى در الميزان : تلخص السوره جميع المعارف القرآنيه و تجمع شتات مقاصد القرآن فى او جز بيان . و خواجه نصير الدين طوسى را در تفسير آن , بيانى موجز و مفيد است كه نقل آن در اين مقام بسى شايسته است و تمامى آن اين است :