اجتماعي نسبت به لباسهاي معمولي و رفتار جنسي، استفاده از مواد مخدر، طرز تلقي سياسي و اخلاق کار ] پر کاري[ در زندگي معمولي آمريکا را در دهه 1950 و اوايل 1960 کاملاً رد کردند. اين موضوع که به «حاکميت ستيزي»[1] مشهور شد، با اين ادعا همراه بود که حقيقت ديني نه در کليساهاي رسمي بلکه در اديان شرق قابل دستيابي است.[2]

طرز تلقي انقلابي هاي دارما در چند مورد به طرز تلقي هنرمندان بوهمي که کتاب شلاير ماخر خطاب به آنها بود، شباهت داشت. اين طرز تلقي مشترک موجب پيدايش کثرت گرايي ديني شد و مي تواند علت اقبال تحسين آميز مردم آمريکا را به جان هيک انگليسي به خاطر ارائه کثرت گرايي ديني اش تبيين کند.

کثرت گرايي ديني پيامد پروتستانتيسم ليبرال است که اولاً ناگزير به تفسير غير متعارف کتاب مقدس و تعليمات مسيحيت است، تا از راه هاي ديگري غير از مسيحيت دستيابي به نجات ميسر گردد، ثانياً نسبت به براهين عقلي موافق با برتري باورهاي مسيحيت ترديد دارد، ثالثاً به اصول اخلاقي جديد تسامح و رد تعصب متوسل مي شود و رابعاً بر عوامل مشترک ايمان شخصي، خصوصاً بر بعد باطني و توجه به بي نهايت تأکيد مي کند، در حالي که براي نمودهاي ظاهري دين، يعني شريعت، مراسم و عقايد ديني اهميت کمتري قائل است. اين چهار ويژگي کثرت گرايي ديني با آن چهار ويژگي پروتستانتيسم ليبرال که قبلاً ذکر کرديم مطابقت دارد.

کثرت گرايي ديني نهضتي مربوط به الهيات مبتني بر ارزشهاي ليبراليسم سياسي بود و مستقيماً از پروتستانتيسم ليبرال به وجود آمده بود. اين نهضت