بود. امرسون در يکي از خطابه هاي اوليه اش با عنوان «ليبراليسم ديني و انعطاف ناپذيري» در 16 مي 1830 صريحاً پروتستانتيسم ليبرال را تأييد کرد.[1]

پروتستانتيسم ليبرال شلاير ماخر، مانند فکر ديني امرسون عکس العملي خودآگاه و تأييدي بر رمانتيسيسم رايج بود. موضوعات ويژه رمانتيسيسم که شلاير ماخر آنها را اعلام کرد عبارت بودند از: تأکيد بر زندگي باطني، نوآوري و خود انگيختگي، ادغام ديدگاه ديني در ديدگاه هنري و امکان اين مسأله که حقيقت ديني مي تواند شکلهاي عجيب و غريب به خود بگيرد. تأکيد شلاير ماخر بر استقلال دين از تعاليم و احکام اخلاقي موافق نظر بوهمي ها[2] در رسوم اجتماعي بود. اين نکته ويژگي بسياري از نهضتهاي رمانتيک بود.

در آمريکا ادبيات رمانتيک و موضوعات آن جريان فرهنگي پر قدرتي بود که مي توان جاي پاي آن را از امرسون تا قرن بيستم در آثار شاعراني از گروه هاي بيتنيک[3] و هيپي[4] که بسياري از آنها به اديان شرق علاقه مند بودند و حتي به آنها گرويده بودند، دنبال کرد. گري اسنايدر[5] شاعر مهم آمريکا به خود و پيروانش که در جستجوي سنتهاي شرقي بودند به عنوان «انقلابي هاي دارما»[6] اشاره مي کند.[7] وجه انقلابي بودن آنها اين بود که هنجارهاي