شهودي جهاني اش دفاع مي کرد. از نظر او اديان هندو و چيني محدود هستند، زيرا هر يک از آنها به يک نظريه فلسفي که به شکل جزمي وجود دارد، وابسته است. او وقتي اظهار کرد که اسلام مانند دين يهودي و زرتشتي، جاذبه ملي دارد نه جهاني، نشان داد که اسلام را درست نفهميده است. ترلچ نه به خاطر دفاعش از مسيحيت بلکه به لحاظ اين ادعا که گوهر دين را مردود اعلام کرد، شهرت دارد. از نظر او در تاريخ نمي توان گواهي مبني بر اثبات اين ديدگاه که دين گوهر دارد، پيدا کرد، هر چند همه اديان هدفي مشترک در ماورا و ناشناخته ها و منشأاي مشترک در روح الهي دارند. ترلچ در آخرين نوشته هايش از اينکه حقيقت مطلق مسيحيت ر اثبات کند دست کشيد و اذعان کرد که حقيقت مسيحيت صرفاً وابسته به فرهنگ مسيحي است و در ديگر فرهنگها، اديان ديگر به همان نسبت با ارزش و معتبر هستند. بنابراين در آخرين نوشته هاي ترلچ مي توان نوعي نسبي گرايي ديني را که کاملاً مشابه کثرت گرايي معاصر است، يافت؛ زيرا او معتقد بود که همه اديان در بردارنده حقيقتي نسبي هستند که صورتهاي خاصي از آنها به وسيله فرهنگ تعيين شده و هر ديني صرفاً براي تابعان خود هنجاري[1] محسوب مي شود.[2]

اين انديشه که تحقيقات تاريخي نشان مي دهد که هيچ ديني نمي تواند به طور قطع و يقين ادعاي درست بودن کند، چون تاريخ نشان مي دهد که همه اديان ريشه در موقعيت فرهنگي متعيني در تاريخ دارند، صرفاً سخن ترلچ