اظهار نظر مي کنند که چون فهم و ادراک صحيحي از مسيحيت در ميان اعراب قبل از اسلام وجود نداشت، بنابراين اسلام مي توانست در ميان اعراب به منزله مقدمه اي براي مسيحيت محسوب شود.

يکي از مهمترين متفکران الهيات پروتستان ليبرال که چنين ديدگاهي را درباره مسيحيت مورد نکوهش قرار داده است، ارنست ترلچ[1] (1865 – 1923) است. او زندگي علمي خود را مصروف تلاش در جستجوي راهي کرد تا نسبي گرايي تاريخي را با ادعاي مطلق گرايي مسيحيت تطبيق و آشتي دهد. ترلچ اظهار کرد که روش تاريخي نوين در دين شناسي، دفاع از برتري مسيحيت را، که غالباً متکلمان مسيحي قرون وسطي آن را با برهان معجزه تثبيت مي کردند، غير ممکن مي سازد. موضع ترديدي که نسبت به معجزه در روش مورخان عصر جديد وجود دارد، مسيحيت را به عنوان يک استثنا جايز نمي شمرد. اگر مورخان معجزه را بپذيرند، کاربرد سازگار روش آنها مستلزم پذيرش معجزه در ميان همه اديان جهان است. نااميدي نسبت به اين امر که با معجزه نمي توان از مسيحيت دفاع کرد، نظر کساني را که به اقامه دليل تکاملي مبادرت مي کنند جلب کرد، خواه متفکراني با طرز تفکر هگلي و خواه کساني که شلاير ماخري مي انديشند. ولي ترلچ استدلال کرد آنچه را که اين متفکران به عنوان گوهر دين مطرح کرده اند و در مسيحيت به کمال رسيده، بيشتر بازتاب نگرش خود آن متفکران ليبرال است، نه منتج از بررسي هاي عيني تاريخي. تاريخ حرکتي تدريجي به سوي کاملترين دين را نشان نمي دهد، بلکه اديان گوناگوني را، از ابتدايي گرفته تا پيشرفته، نشان مي دهد که در کنار هم در فرهنگهاي مختلف و در زمانهاي مختلف وجود دارند. ترلچ از حقيقت مطلق مسيحيت و برتري آن نسبت به اديان ديگر بر اساس جاذبه