ويرايش و تصحيح کرد. اتو در مهمترين اثرش با عنوان امر قدسي[1] ادعا کرده است که گوهر همه اديان قداست است و هر چند مفهوم قداست در بردارنده عنصر عقلاني و نيز عنصر غير عقلاني است، از نظر اتو عنصر غير عقلاني در حاق گوهر دين قرار دارد. او اين حاق غير عقلاني را numionous[2] (مينوي) مي نامد. احساس مينوي به همراه بهت و خوف، احساس و تصوري را براي انسان پيش مي آورد که گويي در برابر موجودي که اتو آن را جلال اسرار آميز[3] مي نامد، ايستاده است و همين نوع احساس مينوي همراه با شگفتي، احترام، عشق و محبت، واکنشي است نسبت به جلوه ديگر الهي که اتو آن را جمال اسرارآميز[4] مي نامد. علاقه اتو به اديان جهان، خصوصاً علاقه او به اديان هند، صرفاً از روي علاقه به علم نبود. او در دهه 1920به منظور حمايت از معنويت و اخلاق از راه تشريک مساعي افراد مؤمن در اديان مختلف، سازمان بين الاديان را بنيان نهاد. اين امر موجب شد که از سوي بسياري از دانشمندان مسيحي مورد شماتت قرار گيرد، هر چند علماي اديان هند از او استقبال کردند.

شلاير ماخر و اتو هر دو مدعي وجود لب مشترک و يا گوهر دين هستند. منشأ اين تصور که دين گوهر دارد، در افکار هگل (1770 – 1831) وجود دارد. هگل دين را انديشه اي متعالي تلقي مي کرد که به حالتهاي مختلف در