رورتي[1] و ديگران مطرح شده، نبايد از نظر دور داشت.

اکثر ليبرالها بر اين امر اتفاق نظر دارند که مي بايد منشأ ليبراليسم را تا دوره پس از اصلاح گرايي دنبال کرد. در وهله نخست، آزادي وجدان[2] نسبت به امور ديني به وجود آمد و سپس دامنه آن به زمينه هاي ديگر مربوط به اعتقادات کشيده شد. بنابراين، تسامح نسبت به آراي ديني، مبتني بر ليبراليسم سياسي است و شايد بتوان کثرت گرايي ديني را از راه رسيده اي به شمار آورد که براي تسامح در صدد يافتن مبنايي الهياتي است. يکي از خصوصيات ليبراليسم سياسي تقسيم بندي دقيق بين قلمرو خصوصي و قلمرو عمومي است و اين ادعا که افراد حقوقي بهره مندند که قلمرو خصوصي آنها را از دخالت دولت مصون نگه مي دارد. سکولاريسم نخستين ثمره تفکيک امور عمومي از امور خصوصي توسط ليبرالهاست. حق آزادي نظر و عقيده از نخستين حقوقي است که حافظ قلمرو خصوصي افراد محسوب مي شود، خصوصاً عقيده ديني که تدريجاً به آزادي بيان مبدل شد.

ليبرالها براي حفظ آزادي هاي فردي خواستار نکاتي مانند حکومت مشروطه، دولت ملي، حکومت قانون، دموکراسي غير مستقيم و اقتصاد آزاد شدند. سودگرايي به شکل رايج ليبراليسم قرن نوزدهم بنيادي فلسفي داد. گستره ي ليبراليسم معاصر از ديدگاههاي ليبرتاري،[3] که بر اساس آن نقش دولت بايد به حداقل کاهش يابد، تا سوسياليسم ليبرال است که در آن دولت بايد در امور اقتصادي مداخله کند. هر چند حقوقي که توسط ليبرالها مطرح شده بود عملاً به مردان سفيد پوست اروپايي اختصاص داشت، در عين حال ليبرالها واسطه اي بودند که براي گسترش جهاني حقوق تلاش کردند. آنها نهضتهايي