همچون حق رأي همگاني،[1] نسخ برداري، اصلاح زندانها، حقوق برابر زنان، اقليتها، معلولين و اخيراً همجنس بازان را رهبري کرده اند. در نيمه قرن بيستم ليبراليسم دولت رفاه عمومي[2] سلطه پيدا کرد. بنابراين نوع ليبراليسم، انواع مختلف برابري بايد از طرف دولت حمايت شود. رالز[3] ليبراليسم دولت رفاه عمومي مورد نظر خود را به عنوان گونه اي از ليبراليسم توصيف مي کند که در آن اصول عدالت بر اصول خير تقدم دارند. گاهي اين نکته با اين ادعا که ليبراليسم مفهومي است که به روش مربوط است، نه به محتوا تبيين شده است. بر اساس نظر رالز اصول عدالت بايد وضع نامساعد را تقليل دهد تا دست کم مردم بتوانند به اهداف خود دست يابند. اين نکته از اهميت خاصي برخودار است، زيرا بسياري از ديدگاه هاي ديني داراي مفهومي از خير هستند که اصول عدالت به آن برمي گردد. اين مسأله راهي براي اختلاف بين اصول عدالت مورد قبول دين و اصول عدالت مورد قبول ليبراليسم مي گشايد، تا جايي که ليبرالها به جاي ايفاي نقش داور بي طرف در ميان فرقه هاي ديني معارض، صرفاً طرف ديگر اين دعوا مي شوند.

در سالهاي اخير منتقدان نظريه سياسي ليبرال استدال کرده اند که ادعاي ليبرالها مبني بر بي طرفي آنها دروغ است و علي رغم اين ادعا، آنان داري آرمانها و ارزشهاي جدي مخصوص به خود هستند و سنتي دارند که در آن همين ارزشها و آرمانها، غالباً در تعارض با ستنهاي ديني، تغيير پيدا کرده است.[4]