بود به عنوان پروتستانتيسم ليبرال شناخته شد. هر چند به پروتستانهاي ليبرالي بر مي خوريم که از نظر سياسي، ليبرال نيستند و ليبرالهاي سياسي اي را مي توان پيدا کرد که با ليبراليسم ديني سر و کار ندارند. اين طرز تلقي نسبت به مسائل اخلاقي، اجتماعي و سياسي در ميان ليبرالهاي سياسي و ديني، غالباً بازتاب عقايد و نگرشهاي اساسي يکسان است، خصوصاً نسبت به ارتباط مابين دين و سياست.

ليبراليسم سياسي

ليبراليسم به عنوان يک ايدئولوژي سياسي تعريف دقيقي ندارد، با اين همه ليبرالها بر اهميت تساهل، حقوق افراد و آزادي براي حفظ تنوع و کثرت سبکهاي زندگي تأکيد دارند. طيف گسترده اي از نظريه پردازهاي سياسي، ليبرال ناميده مي شوند که برخي از مهمترين آنها عبارتند از: آدام اسميت[1] (1723 – 1790)، توماس پين[2] (1737 – 1809)، بنيامين کنستانت[3] (1767 – 1830)، جيمز مديسون[4] (1751 – 1836)، و شايد از نظر اهميت فلسفي بتوان از جان استوارت ميل[5] (1806 – 1873) نام برد. طرز تفکر توماس هابز[6] (1588 – 1679)، جان لاک[7] (1634 – 1704) و ايمانوئل کانت[8] (1724 – 1804) تأثير بسزايي در نظريه ليبرال داشته است، گر چه نمي توان لاک و کانت را ليبرال ناميد، چه رسد به هابز.

در ميان فلاسفه معاصر بدون ترديد جان رالز،[9] که عمدتاً درباره او سخن به ميان آمده، قهرمان ليبراليسم است. گر چه انواع ليبراليسمي که از سوي آرون،[10] برلين،[11] ديويي،[12] دورکين،[13] هابرماس،[14] هيک،[15] پوپر[16] و