چيز همان مقدار اهميت قائل شود که خود منبع قائل شده است. براي نمونه، محال است که همزمان در يک سطح عيني هم ادعاي نويسندگان عهد جديد را درباره ي حضرت مسيح عليه السلام بپذيريم و هم ادعاي قرآن را درباره ي وحي حضرت محمد صلي الله عليه و آله وسلم.[1]

هر چند ممکن است نيت کساني که کثرت گرايي ديني را مطرح کرده اند در خور ستايش باشد و هر چند با تلاش آنها بر ضد تعصب بي جا و بي مبنا همدل هستيم، با اين همه طرح مربوط به الهيات ليبرال به طور جدي داراي نقص است و اين نقايص با نقايصي که در فلسفه سياسي ليبرال وجود دارد بي ارتباط نيست. براي تشخيص اين نقايص نخست با خطوط اصلي رشد تاريخي و انديشه اساسي ليبراليسم سياسي و ليبراليسم ديني آشنا مي شويم. سپس الهيات جان هيک، مهمترين مدعي کثرت گرايي ديني، را نقد وبررسي مي کنيم. نهايتاً رويکردي از کثرتً گرايي ديني سازگار با جريانهاي مهم انديشه الهيات اسلامي را طرح خواهيم کرد که دشواري هاي کثرت گرايي ديني ليبرال، خصوصاً ويژگي فروکاهشي آن را ندارد.

گرچه ليبراليسم در دين و ليبراليسم در سياست از نظر تاريخي و نظري ارتباط قابل ملاحظه اي با يکديگر دارند، ولي نبايد آن دو را خلط کرد. اصطلاح «ليبراليسم» را نخستين بار براي يک ايدئولوژي سياسي در اواخر قرن نوزدهم در اروپا به کار بردند و در همان دوره و همان جا بود که نهضت مربوط به الهيات که باني و مؤسس آن فردريخ شلاير ماخر[2] (1768 ـ 1834)