اصطلاح «يهوديان کاذب»[1] که در مراسم کليسا به يهوديان خطاب مي شد، ملغي اعلام گرديد. بايد اين زمينه تعصب و رشد ليبراليسم را مد نظر قرار دهيم تا بتوانيم معناي درست «کثرت گرايي ديني» را درک کنيم.

کثرت گرايي ديني نتيجه تلاشي است که براي به وجود آوردن مبنايي در الهيات مسيحي براي تسامح و تحمل اديان غير مسيحي؛ به همين دليل کثرت گرايي ديني عنصري است در گونه اي از تجدد يا ليبراليسم ديني. کثرت گرايان ديني تصديق مي کنند که همه اديان بزرگ راهي به سوي نجات عرضه مي کنند و همه آنها در بر دارنده حقيقت ديني اند. به علاوه، آن گونه اي از کثرت گرايي ديني، که آن را کثرت گرايي ديني فروکاهشي[2] مي نامم، افزون بر دعاوي مذکور، مدعي است که رستگاري و نجات به واسطه حقيقت مشترکي که در اديان نهفته است، قابل دستيابي است و ديگر اينکه تفاوتهاي بين اديان نسبي است. يکي از متخصصان فنلاندي عهد جديد به نام هايک کي راي سانن[3] به وضوح اظهار مي کند که کثرت گرايي ديني در رويکرد الهيات ليبرال ماهيتي فروکاهشي دارد:

کثرت واقعي سنتهاي ديني، انديشمند حقيقت جو را به پذيرش نوعي فروکاهش گرايي[4] وامي دارد و فروکاهش گرايي خود الگوي مسيحيت به وجود آمده را تحت تأثير قرار مي دهد: انديشمند بايد غالب دعاوي مطلقي را که در منشأ و منبع ديني پيدا مي شوند، به دعاوي نسبي تقليل دهد. اگر هيچ دليلي قابل قبول نباشد لااقل به اين دليل که او بايد بين اين ادعاها و ادعاهاي ديگري که در منابع ديگر پيدا مي کند، ارتباط برقرار نمايد (مگر اينکه صرفاً به تکرار ادعاهاي رقيب رضايت دهد). اگر انديشمندي منبعي را جدي بگيرد، بدين معنا نيست که بايد براي هر