در اين مثال ، زيبايى و ناپايدارى متاع دنيا به زيبايى و ناپايدارى علفهايى تشبيه شده كه بـهـاران از زمـيـن مـى رويـند و آن را زيبا و سرسبز مى كنند، ولى بزودى پژمرده و خشك شده و پـراكـنـده و نـابـود مـى گـردنـد. مـتـاعـهـاى دنـيـوى نـيـز چـنـيـن اسـت . هـمـيـن كـه اهـل دنـيـا بـه نـعـمتهاى آن دل خوش كرده و گمان مى كنند كه براى هميشه آن را در اختيار خواهند داشت ، ناگاه فرمانى از جانب خدا رسيده و تمام آن نعمتها را از اينان مى گيرد، چنان كه گويى آن نعمتها در اين سرزمين وجود نداشته اند.

3 ـ خـوشـه هـفـتـصـددانـه :

((مـَثـَلُ الَّذيـنَ يـُنـْفـِقُونَ اَمْوالَهُمْ فى سَبيلِ اللّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ اَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فى كُلِّ &سُنْبُلَةٍ مِاءَةُحَبَّةٍ وَاللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ وَاللّهُ واسِعٌ عَليمٌ))(222)

مـثـل كسانى كه اموال خود را در راه خدا انفاق مى كنند، همانند بذرى است كه هفت خوشه بروياند، كـه در هـر خـوشـه يك صد دانه باشد و خداوند آن را براى هر كس بخواهد (و شايستگى داشته باشد) چند برابر مى كند و خدا گشايش دهنده و داناست .

قرآن با اين مثال مى فهماند كه انفاق سبب رشد معنوى فراوان و اجر مضاعف انفاق كننده در جهان آخـرت شـده و در دنـيـا نـيز سبب پرورش مال و زياد شدن آن مى گردد و هيچ گاه بر اثر انفاق صحيح ، مال انفاق كننده كم نمى شود.

قسم خوردن

از ديگر روشهاى تربيتى و هدايتى قرآن مجيد، به كار بردن سوگند است . چنين كارى در ميان افـراد بـشـر رايج است و هر قوم و ملتى با توجه به آيين و مرام خود به چيزهايى كه در نزد خودشان مقدس است ، قسم مى خورند.

فـايـده سـوگـنـد در دو چيز است : 1 ـ تاءكيد مطلب 2 ـ توجه دادن مخاطبان به اهميت مواردى كه سوگند بدانها ياد مى شود.

تـوضـيح مطلب : در مواردى كه انسان براى اثبات مطلبى سوگند ياد مى كند، بين آن مطلب و چـيـزى كـه بدان سوگند مى خورد، پيوند برقرار كرده و وجود اين دو يا اهميت اين دو را به هم گـره مـى زنـد، نـظـيـر شـخـصـى كـه مـى گويد: به جان خودم سوگند كه فلان مطلب ، سخن درستى است . اين در حقيقت بين آن گفته ها و بين جان و زندگى خود، رابطه اى برقرار كرده و مـى گـويد، همان طور كه جان من عزيز و محترم است ، آن سخن نيز كه من يا ديگرى گفته ام همين قـدر داراى احـتـرام و ارزش است . همچنين كسى كه با قسم به خداوند انجام كارى را به عهده مى گـيـرد، در واقـع مـى خـواهـد بـگـويـد بـا تـوجـه بـه احـتـرام و عـظـمـتـى كـه بـراى خـدا قـائل هـستم ، تعهد مى كنم كه چنين كارى را انجام دهم و به عبارت ديگر با خود مى گويد اگر آن عـمـل را انـجام ندهم ، احترام و عظمت الهى را رعايت نكرده ام ؛ و چون قسم به مواردى خورده مى شـود كـه نزد آدمى بسيار عزيز و محترم است ، پس ‌ موردى كه قسم براى آن آورده مى شود نيز داراى ارزش و عـظـمـت زيـادى در نـزد ياد كننده سوگند است و اين همان تاءكيدى است كه از قسم فـهـمـيـده مى شود. همين تاءكيد در سوگندهاى قرآن نيز وجود دارد، به اين معنا كه اگر خداوند مـثـلاً به جان پيامبر خود سوگند ياد نموده و مطلبى را پس از آن بيان كرده است مى رساند كه هـمـان گـونه كه جان پيامبر(ص ) در نزد خداوند بااهميت و عزيز است ، اين مطلب نيز با اهميت و شايان توجه مى باشد.

در قـسـمـهـاى قـرآن كه به مخلوقات الهى نيز سوگند ياد شده ، اين مطلب اهميت بسزايى دارد، زيـرا خـداوند با قسم به مخلوقات خويش ، توجه بندگانش را به آثار عظمت خود آشنا كرده و آنان را متوجه آثار ربوبى خود مى گرداند.