گفتار دوم : امام خمينى; روابط بين الملل و سياست خارجى[1]

سيد على قادرى [2]

جناب عالى سياست خارجى ايران و فرآيندى را كه ما در بُعد سياست گذارى خارجى از

ابتداى انقلاب تاكنون طى كرده ايم با توجه به ديدگاه ها و انديشه هاى امام خمينى،

چگونه توضيح مى دهيد؟

اجازه مى خواهم ابتدا پيرامون آنچه در تركيب سؤال مندرج است، چند مسئله را به

طور مختصر توضيح بدهم.

1. آيا مى خواهيم سياست گذارى ها را مورد بررسى قرار دهيم يا مبانى سياست خارجى

را؟ اگر موفق شويم پاسخ به اين سؤال را به گونه اى تنظيم كنيم كه هر دو جهت مورد

ملاحظه قرار گيرد، بسيار مناسب است; اما تصديق مى كنيد كه با محدوديت هايى كه در يك

مصاحبه وجود دارد، نمى توان به طور همه جانبه به اين موضوع پرداخت.

2. وقتى كه از سياست خارجى ايران نام مى بريم، اگر به عنوان يك كليت از آن سخن

بگوييم، كلى پردازى كرده ايم. حال آن كه شايد به واقع بتوان آن را به چند فصل تقسيم

كرد و ساده ترين فصل بندى ها اين كه: سياست خارجى جمهورى اسلامى ايران در زمان

حضرت امام(ره)، و سياست خارجى پس از ايشان.

3. آيا وقتى از ديدگاه ها و انديشه هاى حضرت امام سخن مى گوييم، ديدگاه ها و

انديشه ها را مترادف به كار مى بريم يا متفاوت؟ من نه تنها ترجيح مى دهم كه اين دو

را

[1] گفتگوى حاضر، در آستانه تدوين و انتشار اين مجموعه، از سوى مصاحبه شونده محترم

مورد بازبينى و تكميل قرار گرفته است.

[2] مشاور عالى وزارت امورخارجه.