بگذار. چون من خواسته همه را مى‌توانم اجابت كنم و من خدايى نيستم كه كسى بيايد بگويد چيزى به من عطا كن، و من بگويم، ندارم، (فَأَجِرْهُ حَتَّى يَسْمَعَ كَلامَ اللَّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لا يَعْلَمُونَ‌.)[1]: بگذار بيايد و از اين زبان نرم تو، كلام خدا را بشنود و معالجه شود و برگردد.

پروردگار خواسته مثبت احدى را رد نمى‌كند. انبياء هم مسئولند كه رد نكنند. ائمه طاهرين هم مسئولند كه رد نكنند. آنان چه سفره‌اى براى ما انداخته‌اند، كه ما خودمان هم نمى‌دانيم، و نمى‌فهميم؟

[1] 1. توبه: 6.