اميرمؤمنان (ع) مظلومِ داراى كرم‌

اميرمؤمنان (ع) پس از مرگ پيامبر (ص) خيلى زجر كشيد. عبارت (خيلى) كه مى‌گويم، يعنى واقعاً و بدون مبالغه، (خيلى). بگذاريد از قول خودشان كه به تواتر از ايشان رسيده، بگويم. هنگامى كه شنيد كسى داد مى‌زد: (انَا مَظْلُومٌ): من ستمديده‌ام. به او فرمود: (هلم فلنصرخ معا فانى ما زلت مظلوما): بيا با هم فرياد كنيم كه من همواره مظلوم بوده‌ام. امام با اين كار، هم ناراحتى او را تسكين داد و هم مظلوميت خويش را اعلام فرمود كه من از زمان مرگ پيامبر (ص) تا هم اكنون مظلوم واقع شده‌ام، و نيز در سخنى فرمود: پروردگارا قريش را رسوا ساز كه مرا از حقم ممنوع ساختند و خلافتم را غصب نمودند، و نيز از آن حضرت (ع) رسيده: من هميشه تحت فشار حكومت استبداد بوده‌ام و از آنچه حقم بود و سزاوار آن بودم، ممنوع گشتم.[1]

[1] 1. مكارم شيرازى، ترجمه گويا و شرح فشرده‌اى بر نهج‌البلاغه، ج 2، ص 546 به نقل از شرح ابن‌ابى‌الحديد، ج 9، ص 305.