اين سخن، موضع خداوند نسبت به شرك است. حالا همين خدا با اين موضع‌گيرى سخت، چه در برابر خود شرك كه گفته است: ظلم عظيم است، و چه در اين كه گفته من شرك را نمى‌آمرزم. حالا شما بگو خدايا به كبريائت برنمى‌خورد، مشركين را هم بيامرز. نه اراده ازليش تعلّق گرفته به اين كه بعد از مردن، هيچ مشركى را نبخشد. معلوم مى‌شود، مشرك خيلى مورد نفرت خدا است. حالا همين خدا، در سوره توبه به پيغمبر: مى‌گويد، كه اگر لحنش را نگاه كنيد، لذّت مى‌بريد. آدم دلش مى‌خواهد براى چنين خدايى بميرد، از بس كه اين خدا خوب است: (وَ إِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ اسْتَجارَكَ‌)[1]:

[1] 1. توبه: 6.