شرك، ظلم عظيم‌

خيلى اين مسأله عظيم است. نمونه‌اى از قرآن را براى‌تان بگويم. قرآن شرك را (ظلم عظيم) مى‌داند؛ يعنى كسى بيايد در كنار پروردگار، يك قدرت ديگرى را قايل بشود و بگويد، به صورت مستقل كار به دست اين شريك در قدرت خدا هم هست. چيزى را عَلَم بكند، حالا

يا بت جاندار را، يا بت بى‌جان را، اين كار ظلم عظيم است: (إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ).[1] اين يك آيه است. (إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ)[2]: در قيامت هر گناهى را هر كس مى‌خواهد پيش من بياورد، من آن را مى‌بخشم، ولى شرك را نمى‌بخشم: (إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ.)[3] اين سخن را كه گفتم، در قيامت است؛ چون در دنيا تا آدم مهلت دارد، شرك قابل آمرزش است؛ چنان‌كه قبل از بعثت انبياء، درصد بالايى از مردم مشرك بودند. آن‌هايى از مشركان كه متديّن گشتند، آمرزيده شدند (إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ^)[4]،

[1] 1. لقمان: 13.

[2] 1. نساء: 48.

[3] 2. همان.

[4] 3. همان.