نماز مقام پاکان و نيکان است. نماز جايگاه بينايان و دانايان است. نماز طريق عاشقان و عارفان است.

عارف عاشق محال است در مسائل نماز و ساير برنامه ها از دستور معشوق سرپيچي کند.

مگر براي مؤمن امکان دارد با آب غصبي يا خاک حرام غسل يا وضو يا تيمّم بسازد، آن وضو و غسل و تيمم مگر طهارت خدا خواسته را تحقّق مي دهد؟!

اي عزيز، به قدر ميسور و مقدار مقدور اين وقت مناجات را غنيمت شمار و به آداب قلبي و قالبي آن قيام کن و به قلب خود بفهمان که مايه حيات ابدي و سرچشمه فضايل نفساني و رأس المال کرامات غير متناهي به مراودت و مؤانست با حق است، بخصوص بتوسط نماز که معجون روحاني ساخته شده با دست جمال و جلال حق است، و از جميع عبادات جامع تر و کامل تر است، پس اوقات و شرايط آن را حتي الامکان محافظت کن.

اشتغالات قلبي را در اوقات نماز کم و بلکه قطع کن. به کتب روايت مراجعه نما و در ضمن توجه به احاديث، در احوال معصومين تدبّر کن و در حالات آن بزرگواران تأمل نما، شايد تنبّهي حاصل آيد و بتوان به قلب مهجور فهماند که اوقات نماز، اوقات حضور در بارگاه قدس حضرت ذوالجلال است. اوقاتي است که حق تعالي، که مالک الملوک و عظيم مطلق است، بنده ضعيف ناچيز را به مناجات خود دعوت فرموده و بدار الکرامت خود اذن دخول داده تا فوز به سعادت هاي ابدي و سرور و بهجت هاي دائمي پيدا کند.