از دخول وقت نماز به مقدار معرفت خود، بهجت و سرور داشته و اگر قلب استشعار عظمت و خطر مقام کند به مقدار فهم عظمت، خوف و خشيت حاصل مي شود و چون قلوب اوليا مختلف و حالات آنها متفاوت است، به حسب تجلّيات لطيفه و قهريه و استشعار عظمت و رحمت و جمال آنها را به سرور و بهجت وادار کند و أرحنا يا بلال گويند و گاهي تجلّيات به عظمت و قهر و سلطنت آنها را از خود بيخود کند و رعشه و رعده به آنها دست دهد.

بالجمله، اي زائر آداب قلبيه اوقات آن است که خود را مهيا کني براي ورود به حضور مالک دنيا و آخرت و مخاطبه و مکالمه با حضرت حق ـ جلّ و علا ـ پس با نظري دقيق، توجه به ضعف و بيچارگي و ذلت و بينوايي خود، و عظمت و بزرگي و جلال و کبريايي ذات مقدس او بنما که انبياي مرسلين و ملائکه مقرّبين در بارگاه بزرگيش، از خود بيخود شوند و اعتراف به عجز و مسکنت و ذلت کنند و چون اين نظر را نمودي و به دل فهماندي، آن دل استشعار خوف کند و خود و عبادات خود را ناچيز شمارد.

از طرفي ديگر، با نظري عميق توجه به سعه رحمت و کمال عطوفت و احاطه رحمانيت آن ذات مقدس کن که بنده ضعيفي را به بارگاه قدس خود، با همه آلودگي و بيچارگي که دارد، بار داده و او را با همه تشريفاتِ فرو فرستادن فرشتگان و نازل نمودن کتابهاي آسماني و فرستادن انبياي مرسلين، دعوت به محفل انس خود فرموده، بدون آن که سابقه استعدادي از براي بنده بيچاره باشد و يا در اين دعوت و حضور براي حضرتش يا ملائکة الله يا انبيا سودي تصور شود.