درس مرحوم آيه الله آقاى ميلانى (ره) تعالى شركت مى‌كرديم، ايشان هر شب كتاب «تحف العقول» را سر درس مى‌آوردند و اول يك روايتى را مى‌خواندند، اگر اين روايت احتياجى به بيان نداشت، به همان خواندنش اكتفا مى‌كردند، اگر به توضيح احتياج داشت، مقدارى دربار آن روايت توضيح مى‌دادند، بعد هم وارد درس اصلى مى‌شدند.

اولين چيزى كه جامعه در برخورد با يك روحانى به آن توجه مى‌كند اخلاق است. البته نه به آن معناى عرفىِ خاص كه عبارت است از خوش‌رويى و خوش برخورد با مردم كه البته اين خود يك مرحله است. معناى اخلاق اين است كه طلبه به عنوان يك فرد متعبّد به جميع دستورات اسلام و مجموعه فضائل اخلاقى در جامعه تجسم داشته به اين عنوان كه وجه اصلىِ همّت او اسلام و مسائل اخروى است و مسائل دنيوى براى او به عنوان غايت و هدف اصلى واقع نشده است، مطرح باشد.

اگر خداى ناكرده مسائل مادّى، زرق و برق دنيا، مسائل انحرافى وكارهاى غير مشروع در جامعه و روحانيت ما شيوع پيدا كند و ما آن حيثيت اصلى را از دست بدهيم آن روز، روزى است كه روحانيت سير نزولى خود را طى خواهد كرد.

برادران!؛ من نمى‌گويم خود، عامل به اين حرفها هستم؛ ولى به اين امور اعتقاد دارم. دعا كنيد من هم مثل شما، همگى بتوانيم يك سرباز واقعى، يك خدمتگذار و روحانى مورد رضاى حضرت بقيه الله روحى له الفداء باشيم. اميدوارم خداوند روح پر فتوح امام بزرگوار (ره) تعالى را با اجداد گرامش محشور بفرمايد.

والسلام عليكم ورحمه الله وبركاته‌