حفظ و نگهدارى مى‌كند. آرى انسان اگر به دين صحيح پى ببرد و آن گونه كه شايسته است از دين استفاده كند سعادتى را كه آرزو مى‌كند به بركت دين به دست مى‌آورد زيرا دين برايش هم فوايد معنوى دارد و هم فوايد مادى، دين به انسان اعتماد به نفس و قوت روح و آرامش و خرمى دل مى‌دهد و او را از زشتى‌ها بازمى‌دارد و در نتيجه تنش سالم، مالش محفوظ، زندگى‌اش خوش، نامش نيك و عاقبتش به خير مى‌شود، خدا فرموده است: مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثى‌ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌ (سوره نحل/ 97). يعنى: هر كس مرد يا زن- كار نيك كند و با ايمان باشد به او زندگانى پاكيزه مى‌دهيم و چنين كسان را نيكوتر از آن چه كه انجام داده‌اند پاداش مى‌بخشيم.

فوايد اجتماعى دين‌

مردمى كه با هم زندگى مى‌كنند و در سود و زيان و عزت و ذلت و زندگى و مرگ با هم شريكند و در طرز فكر و احساسات به هم شبيه‌اند جامعه را تشكيل مى‌دهند. جامعه درست همانند يك انسان است و حكم يك شخص را دارد و بايد سه اصل اساسى در جامعه باشد تا جامعه سالم، قوى، با نشاط و قابل بقاء گشته و از زندگى حد اكثر بهره را ببرد: 1) الفت و يگانگى و اتحاد و همدلى ميان افراد و طبقات.