خداوند فرمود تا بگويد: جز اين نيست كه من هم بشرى چون شمايم؛ «قُلْ إِنَّمَآ أَنَا بَشَرٌ مّثْلُكُمْ». [1]

آرى او بشر است، امّا چگونه بشرى!

محمّد نيز انسان است، امّا نه چون ديگر انسان‌ها؛ بلكه او چون ياقوت در ميان سنگ‌هاست.

پيش از آن كه پيك وحى در رسد و به تعليم و هدايت خلق برخيزد، به تعليم ربوبى، نيكو آموخت و به ادبِ ربوبى، شايسته تربيت شد. او خود فرمود: «ادَّبَنِي رَبِّي فَاحْسَنَ تأدِيبِي». [3] و به همين ملاك برخى در روزگارِ ما به چنين مقايسه نادرستى دست مى‌زنند! و على عليه السلام را با ديگران قياس مى‌كنند و يا اهل‌بيت پيامبر صلى الله عليه و آله را تا حدّ «علماىِ ابرار» تنزّل مى‌دهند و جالب اين كه، هم اينان حتّى فرقى ميان شرايط امامت و وظايف و تكاليف اجتماعى امام نمى‌نهند. و «انتصاب الهى» و «نهادِ عصمت» را كه شرط امامت است با وظايف امام، كه تحقّقِ قسط و عدالت و گسترش دانش و آگاهى و تربيت نفوس و تزكيه آدميان است، خلط مى‌كنند! [4]

[1]. كهف، آيه 110.

[2]. قلب اسلام، ص 42.

[3]. تفسير نور الثقلين، ج 5، ص 392؛ مجمع البيان، ج 10، ص 78.

[4]. مجلّه مدرسه، سال دوّم، شماره سوّم، مقاله بازخوانى نظريه «علماى ابرار».