نكته‌ها:

در اين نقل نكته‌هايى است تأمل برانگيز:

نخست: اين‌كه مردمى كه عمر بن سعد به گمان باطل خود، آنها را كم خرد مى‌دانست، از كجا مى‌دانستند كه او كشنده حسين عليه السلام خواهد بود.

دوّم: اين‌كه امام عليه السلام نه تنها گمان‌شان را باطل ندانست؛ بلكه آن‌ها را به شكيبايى و خويشتن دارى ستود و عمر سعد را هشدار داد، كه از كشتن امام عليه السلام طَرْفى نخواهد بست و به آرزوى پليد خود، نخواهد رسيد.

سوّم: اين‌كه قصّه شهادت امام عليه السلام و جنايت عمر سعد، اين فريب‌كارِ دغل‌بازِ نگون‌بخت، از سال‌ها پيش از شهادت، زبانزدِ گروهى از مردم بوده است. براى همين، همواره او را سرزنش مى‌كردند. و افزون بر اين، همين گفت و گو، دليل آگاهى امام عليه السلام از شهادت خود و يارانش بوده است.

آرى، امام عليه السلام به عمر سعد هشدار داد، كه كربلا قربان‌گاهِ من و «جولان‌گاهِ» توست. و اين عمر سعد بود كه براى دست‌يابى به بهره‌اى اندك از خواهانى‌هاى نفس، دست به چنين جنايت هولناك زد و هر دو جهان- دنيا و آخرتِ- خود را، تباه ساخت.

5. خطبه امام حسين عليه السلام در مكّه‌

امام حسين عليه السلام در هشتمين شب ماه ذي‌حجّة در حضور اصحاب و ياران خود خطبه‌اى ايراد كرد و چنين فرمود:

الْحَمدُللَّهِ مَاشَاءَاللَّهُ وَلاقُوَّةَ إلَّا بِاللَّهِ وَصَلَّى اللَّهُ عَلَى‌ رَسُولِهِ، خُطَّ المَوْتُ عَلَى‌ وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ القِلادَةِ عَلى‌ جِيدِ الفَتَاةِ، وَمَا اوْلَهَني الى‌ اسْلافِي اشْتِيَاقَ يَعْقُوبَ الى‌ يُوسُفَ، وَخُيِّرَ لِي مَصْرَعُ انَا لاقِيهِ، كَانّي بِاوْصَالِي تَقَطَّعُهَا عُسْلانُ الْفَلَوَاتِ بَيْنَ النّواوِيسَ وَكَرْبَلاء، فَيَمْلَأنَّ مِنِّي‌