اين آيه را تلاوت فرمود:

«مّنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُم مَّن قَضَى‌ نَحْبَهُ‌ و وَ مِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ وَ مَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا». [1]

از مؤمنان كسانى هستند كه به پيمانى كه با خداوند بستند، وفا كردند. برخى از آنان پيمانِ خويش را به جاى آوردند و برخى چشم به راه دارند و به هيچ روى پيمان خود را دگرگون نكردند.

سپس، فرمود: بار خدايا بهشت را براى ايشان قرار ده و ما و ايشان را در قرارگاهِ رحمتِ خود جاى ده و از پاداش ذخيره شده‌ات برخوردارِمان فرما. [2]

حاصلِ اين گفت وگو و تلاوت آيه يادشده، اين است كه امام حسين عليه السلام براى احقاقِ حق و اجابت فراخوانِ كوفيان رهسپار كوفه بود. از همين رو، از اوضاع و شرايط آن و روحيّات و رفتار مردم آن سامان پرس و جو مى‌كرد. و امّا به واقع مى‌دانست كه مردم دو گروهند:

1- گروهى دنياطلبان سوداگرند، كه در جهت منافع خود، تسليم قدرت‌اند.

2- و گروهى ديگر، مردمان ضعيف و توده‌هاى ناآگاهى هستند، كه در شرايط استبدادى كوفه قدرت تصميم‌گيرى از آنان سلب شده است. و قهراً مرعوب قدرت و زيرِ تأثير مصلحت خواهى‌هاى اشراف، همواره در سمت و سوى منافع آنان حركت مى‌كنند. اگرچه دل‌هاشان با امام حسين عليه السلام است، ولى شمشيرهاشان به اراده صاحبان زر و زور و تزوير، در حركت است. براى همين، در پاسخ آن‌ها كه اوضاع كوفه و موقعيت كوفيان را بازگو مى‌كردند و ازآن حضرت‌

[1]. احزاب، 23.

[2]. كامل ابن اثير، ج 4، صص 49 و 50.