1. اعلاميه جهانى حقوق كودك؛ 2. كنوانسيون ملل متحد در مورد حقوق كودك؛ و 3. تفاسيرى كه كميته حقوق كودك ارائه داده است؛ و در اين ميان، تفسير شماره 8 به طور ويژه به بحث ممنوعيّت تنبيه كودكان مربوط مى‌شود. به جهت مقدّم بودن اعلاميه جهانى حقوق كودك از نظر زمانى، بحث ممنوعيّت تنبيه و مجازات‌هاى بدنى كودكان در اين اعلاميه را مقدّم مى‌داريم.

1. اعلاميه جهانى حقوق كودك‌ [1]

توجّه به حقوق كودك، و اين انديشه كه كودكان بايستى از حقوق ويژه و متناسب با شرايط كودكى برخوردار شوند، پديده جديدى نبوده و به سال‌ها پيش باز مى‌گردد. به همين جهت، مسائل كودكان به طور بارز و مشخّص از بدو تأسيس سازمان ملل متحد مورد توجّه قرار گرفت. ابتدا كميسيون توسعه اجتماعى به تهيه طرحى به عنوان پيش‌نويس اصول اعلاميه حقوق كودك مبادرت نمود. در سال 1959 م، پيش‌نويس موقتى اعلاميه جهانى حقوق كودك توسط كميسيون حقوق بشر به شوراى اقتصادى و اجتماعى سازمان ملل ارائه گرديد، و مجمع عمومى در اجلاس بيستم نوامبر 1959 م طىّ قطعنامه‌اى به اتّفاق آرا آن را تصويب نمود. [2] اين اعلاميه، در واقع اولين سند حقوقى مستقل براى كودكان جهان بوده و شامل 10 اصل است كه در آن، به آموزش و پرورش و حمايت ويژه از كودكان و منع كليه اشكال تبعيض در مورد كودكان اشاره شده است. در مورد موضوع مورد بحث اين نوشتار، مى‌توان از برخى عبارات مقدّمه و اصول اين اعلاميه، به ممنوعيّت تنبيه بدنى كودكان رسيد. از جمله: در مقدّمه اين اعلاميه آمده است: «كودكان بايستى دوران كودكى خود را با خوشبختى و آسايش بگذرانند، و از حقوق اجتماعى ويژه برخوردار گردند.» مشخّص است سپرى كردن دوران كودكى با خوشبختى و آسايش، به هيچ‌عنوان با تنبيه و خشونت جسمى و روانى كودك سازگارى ندارد.

[1].Declaration of the Rights of the Child.

[2].A /Res .(XIV) ,November.