انديشمندان‌ [1] ميان مرحله نوزداى‌ [2] و بلوغ‌ [3]، مرحله ديگرى به نام «كودكان ميانسال» [4] قائل شده‌اند. و همين جهت، سبب شده كه قانونگذار امكان ورود كودكان به فعاليت‌هاى اجتماعى را در سنين مختلف فراهم نمايد- كه بحثش گذشت-. اين امر نه تنها در مورد كودكان، كه در مورد بزرگسالان نيز وجود دارد. امورى مثل ترك تابعيت، اشتغال به قضاوت، وكالت، انتخاب شدن به عنوان نماينده مجلس و ... منوط به داشتن سنّ خاصى است كه ظاهراً فرض قانونگذار بر اين بوده كه اين مشاغل و مسؤوليت‌ها و تصميم‌گيرى‌ها، توانايى و صلاحيت خاصى را مى‌طلبد. لذا، حتّى خروج از هيجده سالگى نيز به معناى ورود كامل كودك به جامعه بزرگسالان نخواهد بود. [5] البته اين نكته نيز نبايستى از نظرها دور گردد كه اسناد حقوق بشرى مرتبط با كودكان، ماهيتى حمايتى دارند. لذا، قرار دادن سنّى بالاتر به عنوان پايان دوران كودكى، به خاطر حمايت از آن‌هاست. در نهايت، ذكر اين نكته اهميت دارد كه بحث از مفهوم كودكى و بلوغ، بسيار وسيع‌تر از آن‌چيزى است كه در اين مختصر آمد، و مجال بيشترى مى‌طلبد؛ و حتّى مى‌توان گفت به اندازه كتابى مستقل، در اين زمينه مطلب وجود دارد كه اين نوشتار گنجايش آن را ندارد. از اين رو، به همين مختصر اكتفا مى‌گردد.

مبحث دوّم: تعريف تنبيه بدنى و ساير سوء رفتارها

در مورد تنبيه و مجازات بدنى كودكان، نظرها و تعريف‌هاى گوناگونى از سوى صاحب‌نظران ارائه شده است كه مفهوم و مفاد تمامى آن‌ها در نهايت، به يك مطلب‌

[1].Ibid ,P ..

[2].Infancy.

[3].Adolescence.

[4].Middle aged Children.

[5]. ر. ك: نسرين مصفا و همكاران، كنوانسيون حقوق كودك و بهره‌ورى از آن در حقوق داخلى ايران، صص 121- 123.