خواهيم كرد- در صورت وارد آمدن ضرر و آسيب جسمانى به كودك شخص مؤدِّب ضامن خواهد بود.

بنابراين، جواز تنبيه بدنى كودكان توسط پدر و جدّ پدرى در فقه اماميّه ثابت و مسلّم است.

قانونگذار جمهورى اسلامى ايران نيز به با توجّه به اين مطلب و اين‌كه افراد مذكور خيرخواه فرزندان خود بوده و به دنبال سعادت و خوشبختى آن‌ها هستند؛ و به همين جهت، از اختيار داده شده، سوء استفاده نمى‌كنند، در مادّه‌ى 59 از قانون مجازات اسلامى بيان مى‌دارد:

«اعمال زير جرم محسوب نمى‌شوند: 1) اقدامات والدين و اولياى قانونى و سرپرستان صغار و محجورين كه به منظور تأديب و يا حفاظت آن‌ها انجام شود؛ مشروط بر اين‌كه اقدامات مذكور در حدّ متعارف تأديب و محافظت باشد ....»

هم‌چنين است مادّه‌ى 1179 قانون مدنى كه مى‌گويد:

«ابوين حقّ تنبيه طفل خود را دارند؛ ولى به استناد اين حقّ نمى‌توانند طفل را خارج از حدود تأديب، تنبيه كنند.»

با استناد به اين ماده، تنبيه به عنوان حقّى براى والدين در نظر گرفته شده است.

اين اختيار از حقّ والدين در انتخاب شيوه‌ى تربيتى فرزند گرفته شده است؛ و در مقابل اين حقّ، قانون مدنى، حضانت و نگهدارى طفل را تكليف والدين دانسته و آن‌ها را موظف و مكلّف به اين امر كرده است، در مقابل نيز اطاعت از والدين را تكليف هر كودكى مى‌داند. در اين مورد مادّه‌ى 1177 قانون مدنى وجود دارد [1] كه علّت وضع آن اين است كه كودك بايد با اطاعت از والدين خود و اقدام به خواسته‌هاى منطقى و عقلايى آنان، زحمات و مساعى و مخارج والدين خود را كه در راه تعليم و تربيت وى صرف كرده‌اند، به هدر ندهد؛ و فردى مفيد براى اجتماع باشد.

[1]. اين مادّه مى‌گويد: «طفل بايد مطيع ابوين خود بوده و در هر سنّى كه باشد، بايد به آن‌ها احترام كند».