از اميرالمؤمنين (ع) نقل مى‌كند: «يتيم را در مورد آن چه فرزند خودت را تأديب مى‌نمايى، تأديب كن؛ و در مورد آن چه كه او را كتك مى‌زنى، كتك بزن».

در اين روايت، مسأله ولايت پدر بر تأديب فرزند، به عنوان مسأله‌اى مسلّم و مفروغٌ عنه شمرده شده است؛ چرا كه جواز تأديب يتيم، بر آن متفرّع گرديده است. به عبارت ديگر، هنگامى كه شخص مى‌تواند و حقّ دارد فرزند يتيم ديگرى را تأديب نمايد، به راحتى حقّ تأديب فرزند خويش را دارد.

در روايتِ معتبر ديگرى نيز چنين آمده است:

1- 2 «محمّد بن يعقوب، عن الحسين بن محمّد، عن معلّى بن محمّد، عن الحسن بن على، عن حمّاد بن عثمان، قال: قلت لأبى‌عبدالله (ع) فى أدب الصبى والمملوك، فقال: خمسة أو ستّة وارفَق» [1].

سند حديث: «محمّد بن يعقوب» مرحوم شيخ كلينى است كه از اجلّا مى‌باشد. «الحسين بن محمّد»، حسين بن محمّد بن عمران بن ابى‌بكر اشعرى قمّى است كه از ثقات است. [2] «معلّى بن محمّد»، مراد معلّى بن محمّد بصرى است كه مرحوم نجاشى در مورد او مى‌گويد: «

مضطرب الحديث والمذهب‌

» است. [3] مرحوم علامه حلّى نيز از قول ابن‌غضائرى در مورد او چنين مى‌نويسد:

«وقال ابن الغضائرى: المعلّى بن محمّد البصرى، أبو محمّد، يعرف حديثه وينكر، يروى عن الضعفاء ويجوز أن يخرج شاهداً

». [4] ليكن مرحوم محقّق خويى وى را ثقه دانسته و مى‌نويسد:

«الظاهر أنّ الرجل ثقة يعتمد على رواياته وأمّا قول النجاشى من اضطرابه فى الحديث والمذهب فلا يكون مانعاً عن وثاقته ... فالظاهر أنّ الرجل معتمد عليه». [5]

«الحسن بن على»، حسن بن على‌

[1]. محمّد بن يعقوب كلينى، الكافى، ج 7، ص 268؛ محمّد بن حسن طوسى، تهذيب الاحكام، ج 10، ص 149؛ محمّد بن حسن حرّ عاملى، وسائل الشيعة، ج 18، ص 581، باب 8 از ابواب بقية الحدود، ح 1.

[2]. احمد بن على نجاشى، رجال النجاشى، ص 66، شماره 156؛ سيدابوالقاسم موسوى خويى، معجم رجال الحديث، ج 7، ص 80 به بعد.

[3]. احمد بن على نجاشى، رجال النجاشى، ص 418، شماره 1117.

[4]. علامه حلّى، خلاصة الاقوال، ص 409، شماره 2.

[5]. سيد ابوالقاسم موسوى خويى، معجم رجال الحديث، ج 19، صص 279 و 280، شماره 12536.