10 كنوانسيون نيز در مورد كودكان تأكيد دارد كه از سوى دولت‌ها، بايستى «اقدامات ويژه و بدون تبعيض مانند نسب و يا وضعيت‌هاى ديگر در حمايت و مساعدت به تمام كودكان و افراد جوان به عمل آيد. كودكان و افراد جوان بايد در مقابل بهره‌بردارى (استثمار) اقتصادى و اجتماعى محافظت شوند. اگر استخدام آنان براى اخلاق و سلامتى آن‌ها زيان‌آور است، يا زندگى آنان را به مخاطره مى‌اندازد، و يا مانع رشد طبيعى آنان مى‌گردد، چنين استخدامى طبق قانون، قابل مجازات است.

دولت‌ها هم‌چنين بايد حدود سنّى (استخدامى براى كودكان) تعيين كنند تا استخدام كمتر از آن (سنّ) انجام نگيرد. استخدام كودك به عنوان كارگر به موجب قانون ممنوع، و قابل مجازات است.» [1] درست است كه استخدام كودك به عنوان كارگر، تنبيه محسوب نمى‌شود؛ ليكن از دليلى كه براى اين ممنوعيّت مطرح مى‌شود مى‌توان به منع تنبيه بدنى رسيد. بدين صورت كه يكى از ادلّه ممنوعيّت استخدام كودكان به عنوان كارگر، اين است كه چنين عملى مضرّ به سلامتى جسمى و روانى آنان است؛ و به تعبير ديگر، تماميّت جسمانى كودكان با اين كار به مخاطره مى‌افتد. از اين رو، براى حفظ سلامتى جسمانى آنان چنين عملى ممنوع و قابل مجازات دانسته شده است. حال، به طريق اولى، تنبيه و مجازات بدنى كه در تعارض مستقيم با سلامت جسمانى كودكان است، بايد عملى ممنوع محسوب شده و قابل مجازات و پى‌گيرى باشد.

هم‌چنين، بند اوّل مادّه‌ى 13 مقرّر مى‌دارد:

«دولت‌هاى عضو اين ميثاق، حقّ هر فرد جهت برخوردارى از آموزش و پرورش را به رسميت مى‌شناسند. آن‌ها مى‌پذيرند كه آموزش و پرورش مى‌بايد در جهت توسعه‌ى كامل شخصيت و حيثيّت (كرامت) انسان و احترام فرد به حقوق بشر و آزادى‌هاى اساسى تقويت و هدايت شود.» [2]

[1].Ibid ,art .,para ..

[2].Ibid ,art .,para ..