جويا شويد، در حالى كه نگهدانده پاكى بوده و زناكار نباشيد.

پس از زنانى كه از آنها بهره‌اى شهوانى برده ايد مهرشان را به عنوان فريضه به آنان بدهيد و بر شما گناهى نيست كه پس از تعيين مبلغ مقرر، با يكديگر توافق كنيد. همواره خداوند بسى داناى حكيم بوده است.

اين آيه شريفه نكاح با زنان شوهردار را حرام كرده و فرموده است كه غير از آن، براى شما حلال است. پس حرمت و حليّت در اين آيه روى نكاح رفته است.

آيه چهارم‌

«إِنَّ الْمُسْلِمينَ وَ الْمُسْلِماتِ وَ الْمُؤْمِنينَ وَ الْمُؤْمِناتِ وَالْقانِتينَ وَ الْقانِتاتِ وَالصَّادِقينَ وَ الصَّادِقاتِ وَ الصَّابِرينَ وَالصَّابِراتِ وَ الْخاشِعينَ وَ الْخاشِعاتِ وَالْمُتَصَدِّقينَ وَالْمُتَصَدِّقاتِ وَ الصَّائِمينَ وَ الصَّائِماتِ وَ الْحافِظينَ فُرُوجَهُمْ وَالْحافِظاتِ وَ الذَّاكِرينَ اللَّهَ كَثيراً وَ الذَّاكِراتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظيماً» [1].

تقريب استدلال به آيه‌

همان نكته‌اى كه در آيه دوم بيان داشتيم، در اين آيه نيز صادق است، و آن اينكه آيه اطلاق دارد و مى‌گويد: زن و مرد بايد فروج خود را از هر چيزى حفظ كنند مگر آنچه را كه ما مباح بودن آن را جايز بدانيم، و آن در مورد مرد، همسر و كنيز اوست و در مورد زن تنها شوهر او مى‌باشد.

[1]. الأحزاب (33): 35.