أعينىّ! جودا بدمع سجم *** يبادر غرباً بما منهدمْ

أعينىّ! فاسحنفراو اسكبا *** بوجد و حزن شديد الالم

ديدگانم! اشك روان ريزيد، در مصيبتى كه ويرانگر است.

چشمانم! اشك ريزيد و گود شويد، در شور و غصّه دردناكى.

هند، دختر حارث ابن عبدالمطلب با چشمانى گريان، در سوگ حضرتش مى گويد:

يا عين جودى بدمع منك و ابتدرى *** كمـا تنزّل ماء الغيـث فانثعبـا

اى ديده! اشكى جارى ساز و بدان مبادرت كن، همانند آب باران كه فرود آيد و جارى شود.

و هند، دختر اثاثة، در مرثيه اى مى گويد:

الا يا عين! بكّى لا تملّى *** فقد بكرالنعىّ بمن هويتُ

هان اى ديده! گريه كن وخسته مشو، چرا كه خبر مرگ ناگهانى دلباخته ام را آوردند.

عاتكه بنت زيد، در ضمن مرثيه اى مى خواند:

و أمست مراكبه أوحشت *** و قد كان يركبها زينها

و أمست تبكّى على سيّد *** تردّد عبرتها عينها

مركبهاى او شام كردند، در حالى كه وحشت زده بودند و آن كه سوار بر آنان مى شد، زينت آنان بود.

شام نمودند، در حالى كه گريه مى كردند بر سرورى كه اشكش از ديدگانش روان بود.