پايان عمر نخواهد بوييد.

بر من مصائبى روى آورد، كه اگر بر روزها فرود مى آمد، به شب تيره تبديل مى شدند».

ابوبكر بن ابى قحافة، خليفه اول، بر پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)گريست و در سوگ پيامبر مرثيه اى سرود كه با اين بيت آغاز مى شد:

يـا عيـن فابـكى و لا تسـأمـى *** و حُقَّ البكاء علـى السيّـد

«اى چشم! گريان باش و از گريه ملول مشو، كه گريه بر آن بزرگ سزاوار است».

و نيز حسّان بن ثابت، شاعر پر آوازه صدر اسلام در رثاى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)مى گريد و مى گويد:

ظللتُ بها ابكى الرسول فاسعدت *** عيونٌ و مثلاها من الجفن اسعد

يبكّون من تبكى السماوات يومه *** و من قد بكته الارض فالناس اكمد

«همواره بر رسول خدا مى گريم، پس اى ديده ها و مژگانها مرا در اين گريستن يارى دهيد.

مردم مى گريند در عزاى كسى كه آسمانها در روز عزايش گريه مى كنند، و مردم در عزاى كسى كه زمين براى او گريست، غمگين ترند».

و در شعرى ديگر:

يا عين جودى بدمع منك اسبال *** و لا تمـلنّ من سحّ و إعـوال

«اى ديده! مدام از خود اشك جارى كن و از اشك و شيون ملول مشو».

دختر عبدالمطلب«أروى» در سوگ آن حضرت مى گريد و اينچنين مرثيه مى خواند: