«هنگاميكه عثمان ابن مظعون، يكى از صحابه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)از دنيا رفت، پيامبر بر جنازه او بوسه زد و گريست، به گونه اى كه اشك آن حضرت بر گونه هاى مباركش جارى شد».[1]

« هنگاميكه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)در مرگ پسر يكى از دختران خود مى گريستند، عبادة ابن صامت از علت اين گريه سئوال كرد. حضرت پاسخ دادند: گريه، رحمتى است كه خداوند در نهاد فرزندان آدم قرار داده است و خداوند فقط بر بندگان عطوف خود رحم خواهد كرد».[2]

«حضرت زهرا (عليها السلام)، پس از رحلت رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)مى گريست و مى فرمود: اى پدر! تو به پروردگارت نزديك شدى و دعوتش را اجابت نمودى.پدر جان! اينك خبر رحلتت را به جبرييل مى رسانيم و اينك، بهشت فردوس مأواى تو است».[3]

«دخت پاك رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)، فاطمه زهرا (عليها السلام)در كنار تربت مطهر پدرايستاد، مشتى از خاك قبر برداشت و بر چشم نهاد و با چشمانى گريان چنين سرود:

ماذا على مَنْ شمَّ تربة احمد *** أن لا يشمّ مدى الزمان غواليا

صُبَّتْ علىّ مصائبُ لو انّها *** صُبَّتْ على الايام صِرن لياليا

«چگونه است، آن كس كه تربت پاك رسول خدا را مى بويد، هرگز هيچ بوى خوشى را تا