مى بينيم كه ابراهيم و فرزندش، اسماعيل، عمل صالحى انجام مى دهند(يَرفع إِبراهيم القواعد...) و در آن حال، از خداوند چند چيز را درخواست مى كنند:

أ: پذيرش اين عمل از هر دو (تقبّل منّا) .

ب:روح تسليم در برابر فرمان او:(واجعَلنا مُسلمين لك) .

ج: آموزش مناسك حج: (وَأَرِنا مَناسِكنا) .

د: توجه و رحمت خداوند بر آنان:(تُبْ عَلَيْنا) .

2. در آيه ديگر مى خوانيم كه:

(الّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنا إِنَّنا آمنّا فاغفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَقِنّا عذابَ النّارِ).[1]

«مؤمنان مى گويند: خدايا ما ايمان آورديم پس گناهان ما را ببخش و ما را از عذاب آتش باز دار».

در اين آيه به عمل صالح با جمله (انّنا آمنّا)، و به درخواست حاجت از خداوند با جمله (فاغفر لَنا ذُنوبنا) اشاره شده است.

چنانكه يادآور شديم، آيات قرآن بر جواز توسل به عمل صالح، تلويحاً دلالت دارد.ولى در روايات، توسل به عمل صالح به صورت روشن مطرح شده است. محدثان اسلامى از فريقين، يادآور شده اند كه سه فرد با ايمان در بيابان گرفتار باران و غيره شده و به غارى پناه بردند. مع الأسف بر اثر ريزش باران صخره عظيمى از بالاى كوه كنده و سرازير شد و در غار را پوشاند. در اين موقع يكى از آنان گفت: راستگويى مايه نجات ما است، بياييد هر كدام از