و اصولاً بدون تعيين او نمى توان به چيزى متوسل شد، زيرا توسل به سببى كه شرع بر آن صحه ننهاده است نوعى «بدعت» به شمار مى رود. لذا يك فرد مسلمان در امور معنوى بايد به اسبابى متوسل شود كه در كتاب و سنت وارد شده است.

توسل به عمل صالح كه سومين نوع از توسل است تلويحاً در قرآن و صراحتاً در اخبار وارد شده و خلاصه آن اين است كه اگر انسان عملى را براى خدا انجام داده، چنانچه مشكلى پيدا كند مى تواند به پاسِ عمل صالح مزبور، از خداوند متعال بخواهد كه مشكل او را برطرف كند. بلكه مى توان گفت انسان هرگاه عمل پاكى را انجام مى دهد، در همان حال مى تواند به آن توسل جويد و از خالق هستى درخواست حاجت نمايد. ذيلاً به چند شاهد تاريخى در اين زمينه توجه كنيد:

1. ابراهيم (عليه السلام)هنگام بناى خانه توحيد( كه عمل صالح به شمار مى رود) از خدا خواست او و فرزندش را تسليم فرمان خويش قرار دهد:

(وَإِذْ يَرفع إِبراهيمُ القَواعدَ مِنَ البَيتِ وَإِسماعيلُ ربَّنا تَقَبّلْ مِنّا إِنَّك أَنْتَ السَّميعُ العَليمُ*رَبَّنا وَاجعَلْنا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَمِنْ ذُرّيّتنا أُمّة مُسْلِمةً لَكَ وَأَرِنا مَناسِكَنا وَتُبْ عَلَيْنا إِنَّكَ أَنْتَ التوّابُ الرَّحيم) .[1]

«هنگامى كه ابراهيم و اسماعيل پايه هاى خانه را بالا مى بردند (مى گفتند): پروردگارا، از ما بپذير كه در حقيقت،تو شنواى دانايى.پروردگارا، ما را تسليم (فرمان) خود قرار ده، و از نسل ما، امتى فرمانبردار (پديد آر)، و آداب دينى را به ما نشان ده، و بر ما ببخشاى كه تو توبه پذير مهربانى».