ما عمل صالحى را كه انجام داده ايم بازگو كنيم و از خداوند به حرمت و بركت آن عمل صالح، درخواست فرج كنيم. هر يك از آن سه نفر عمل ارزنده اى را كه براى خدا انجام داده بودند متذكر شدند، و توسل آنان به اعمال صالح خويش سبب شد كه سنگ به قدرت الهى كنار برود و درِ غار به رويشان باز گردد.

محدث برقى (متوفاى 274) پس از يادآورى اين مطلب مى گويد:

يكى از آنان گفت: خدايا تو مى دانى به زن زيبايى مبلغى پرداختم او نيز آماده كام گيرى شد، امّا من به ياد آتش دوزخ افتادم و آن مجلس را ترك كردم، در اين موقع صخره كمى عقب رفت.

ديگرى گفت: من گروهى را برا ى كار اجير كرده بودم و قرار بود كه به هر يك نيم درهم مزد بدهم. به هنگام فراغ از عمل يكى از آنان از من يك درهم تمام طلب كرد و دليلش اين بود كه من كار دو نفر را انجام داده ام. من به گفتار او ترتيب اثر ندادم و او چيزى نگرفت و بيرون رفت و من با پول او (به ضميمه امكانات خودم) كشاورزى كردم و سود بردم. وقتى از اين مسأله آگاه شد سراغ من آمد من به او ده هزار درهم پرداختم و اين كار را براى رضاى تو انجام دادم. در اين موقع صخره باز هم كمى عقب رفت.

سومى گفت: من براى پدر ومادرم ظرف شيرى آوردم و هر دو را در حال خواب ديدم. با خود فكر كردم كه اگر ظرف را بر زمين نهاده و خانه را ترك كنم ممكن است مگس يا پشه اى در آن وارد شود. از طرفى هم دوست نداشتم آنها را از خواب بيدار كنم. لذا به همين حالت ايستادم تا اينكه آنان بيدار شدند و