«اقرأوا القرآن واسألوا اللّه تبارك وتعالى به قبل أن يجيئ قوم يسئلون به الناس».

«قرآن ر[1]ا بخوانيد و از خدا به وسيله آن سؤال كنيد، پيش از آنكه گروهى بيايند به وسيله آن از مردم سؤال كنند».

دقت و امعان نظر در حديث فوق نكته اى را روشن مى سازد، و آن اينكه: توسل به هر موجودى كه نزد خدا منزلت و كرامت داشته باشد جايز است، لذا در شبهاى قدر مستحب است انسان قرآن را باز كند واين دعا را بخواند:

«اللّهمّ انّي أسألك بكتابك المنزل وما فيه، وفيه اسمك الأكبر و أسماؤك الحسنى...».[2]

«پروردگارا من از تو به وسيله اين كتابى كه فرو فرستاده اى، و آنچه در آن است سؤال مى كنم. پروردگارا نام بزرگت و اسماى زيبايت در اين كتاب هست...».

3. توسل به عمل صالح

در آغاز بحث روشن گرديد كه در تحصيل آرمانهاى دنيوى، كار تعيينِ سبب به عهده خرد است. خرد آدمى در پرتو تجربه، سبب مناسب را از غير آن باز مى شناسد و في المثل مى داند كه رفع گرسنگى و تشنگى بترتيب در گرو خوردن غذا و نوشيدن آب صورت مى گيرد.ولى در امور معنوى اسباب(به طور شايد و بايد)از خرد برنمى آيد و اين كار نياز به هدايت شارعِ آگاه از غيب دارد