در اين دو آيه«حسنه>» و «سيئه>» در رويدادهاى شيرين و ناگوار به كار رفته است.

اكنون بايد ديد مقصود از اين دو لفظ در آيه مورد بحث چيست؟ مسلّماً مقصود، اطاعت و معصيت نيست، بلكه مقصود حوادث گوارا و ناگوار است، شاهد اين مطلب دو چيز است:

1. شبيه اين سخن را منافقان به پيامبر(صلى الله عليه وآله) و فراعنه به موسى(عليه السلام)گفتند، البته با اندك تفاوتى، چنان كه آيه ياد شده از آن حكايت مى كند:

(وَ لَقَدْ أَخَذْنَا آلَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنِينَ وَ نَقْص مِنَ الَّثمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ * فَإِذَا جَاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُوا لَنَا هَذِهِ وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا بِمُوسَى وَ مَنْ مَعَهُ).[1]

ما فرعونيان را با قحطى و كمى محصولات كيفر داديم، شايد به ياد آورند هرگاه حسنه اى به آنان مى رسيد، مى گفتند:«بخاطر خود ماست>» ولى موقعى كه بدى (و بلا) به آنها مى رسيد، مى گفتند:«از شومى موسى و كسان اوست!

«حسنه>» و«سيّئه>» در اين آيه، به قرينه «سنين>» و «نقص ثمرات>»، همان پيش آمدهاى گوارا و ناگوار در زندگى انسان هاست.

2. در آيه، كلمه «اصابت>» در چهار مورد به كار رفته و ناگفته